urodził się w 1866 roku
w Łuce Małej woj. Tarnopol. Zdobył staranne wykształcenie muzyczne. Ukończył
Konserwatorium Lwowskie w 1891r. w klasie śpiewu u Walerego Wysockiego,
następnie kontynuował studia w Wiedniu (1892-1895) pod kierunkiem prof. Waltera
i Grinzbachera. Należał do grona wybitnych polskich śpiewaków przełomu XIX i XX
wieku. Liczne artykuły i recenzje z prasy tamtego okresu (1891-1915) z bibliotek
cyfrowych, przedstawiają Juliana Cudziewicza jako uznanego artystę śpiewaka –
tenora, obdarzonego wielką muzykalnością, pięknym, mocnym głosem o ogromnej
skali, a także świetną dykcją i prezencją sceniczną. Występował na scenach
włoskich, a także w Berlinie, Wiedniu, Moskwie, Pradze, Odessie, Kijowie,
Kiszyniowie, Lwowie , Warszawie i wielu innych scenach Europy. Ówczesna prasa
podaje, że Julian Cudziewicz miał bogaty i wszechstronny repertuar koncertowy,
m.in. arie z oper Verdiego, Rossiniego, Bragi, Smetany, Kamieńskiego,
Donizettiego, Moniuszki, A. Boito, a także pieśni Moniuszki, J. Galla, Thomasa,
Kalioriego, Tostiego, Noskowskiego. Julian Cudziewicz wykonywał również dzieła
oratoryjne.
W latach 1903–1915 dużo przebywał w Warszawie i występował na estradach Filharmonii Warszawskiej, Teatru Wielkiego oraz Towarzystwa Muzycznego. Między in. został zaproszony do udziału w pierwszym wykonaniu IX Symfonii Beethovena w nowym budynku Filharmonii z Orkiestrą Filharmonii Warszawskiej, chórem mieszanym pod dyr. Emila Młynarskiego. Koncert ten odbył się 15.10.1903r. Echo Muzyczne nr 40 z 1903 zamieściło program tego koncertu.Świetne recenzje i ogromne zainteresowanie zdobył również Koncert Nadzwyczajny poświęcony dziełom polskiej muzyki historycznej XVI–XIX wieku, który odbył się 9.11.1903r. w Sali Wielkiej Filharmonii Warszawskiej, gdzie z towarzyszeniem Orkiestry pod dyr. Emila Młynarskiego, Julian Cudziewicz wykonał Wojciecha Długoraja – Villanellę (w układzie A. Polińskiego) oraz Macieja Kamieńskiego – arię z Nędzy uszczęśliwionej. Echo Muzyczne nr 47 z 1903 roku zamieściło program tego koncertu. Julian Cudziewicz brał udział w koncertach charytatywnych na rzecz Towarzystw Dobroczynności. Liczne notki z ówczesnej prasy mówią o Jego popularności i zaangażowaniu w życie Warszawy. Julian bronił się przed nagraniem swojego głosu na płyty gramofonowe, uważając, że one zniekształcają całe piękno sztuki wokalnej, dlatego nie zachowały się żadne ślady jego wielkiego talentu.
Zginął w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego 1944r. w swoim domu na ulicy Filtrowej. Jego szczątki pochowano bezimiennie. Żona Stanisława spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w grobowcu przeznaczonym dla nich obojga.
Biesiada Literacka 27.03.1915r. Nr13-2043 pisała:
źródło: http://polona.pl/archive_prod?uid=25947192&cid=30745404